ROBËRIA në Babiloni u dha një kthesë mbresëlënëse punëve të kishës judaike në histori dhe në profeci. Ajo është paraqitur si një epokë e spikatur në gjenealogjinë e Shpëtimtarit tonë, “Mat.” i. 17. Nëntë nga dymbëdhjetë profetët e vegjël, me orakujt e të cilëve jemi këshilluar deri më tani

ROBËRIA në Babiloni u dha një kthesë mbresëlënëse punëve të kishës judaike në histori dhe në profeci. Ajo është paraqitur si një epokë e spikatur në gjenealogjinë e Shpëtimtarit tonë, “Mat.” i. 17. Nëntë nga dymbëdhjetë profetët e vegjël, me orakujt e të cilëve jemi këshilluar deri më tani, jetuan
dhe predikuan përpara asaj robërie, dhe shumica e tyre kishin parasysh atë në profecitë e tyre, duke e parathënë atë si një ndëshkim të drejtë për ligësinë e Jerusalemit. Por tre të fundit (në të cilët Fryma i profecisë mbylli këtë punë të Vetë, derisa u zbulua në pararendësin e Krishtit) jetuan dhe predikuan pas kthimit nga robëria, jo menjëherë pas saj, por ca kohë më pas. Hagai dhe Zakaria dolën pothuajse në të njëjtën kohë, tetëmbëdhjetë vjet pas kthimit, kur ndërtimi i tempullit u vonua për shkak të armiqve të tij dhe për shkak të neglizhencës së miqve të tij. Por profetët Hagai dhe Zakaria, bir i Idos, u profetizuan judenjve që ishin në Jerusalem në emër të Perëndisë së Izraelit që ishte mbi ta (kështu lexojmë tek “Ezdra” v. 1), për t’i qortuar ata për neglizhencën e tyre, dhe për t’i inkurajuar që ta rifillonin atë punë të mirë e cila ishte ndalur për ca kohë, dhe ta vazhdonin fuqishëm, pavarësisht kundërshtimit që hasën në të. Hagai filloi dy muaj përpara Zakarias, i cili u ngrit për ta mbështetur, që çdo gjë të qëndronte me gojën e dy apo tre dëshmitarëve. Por Zakaria vazhdoi edhe më gjatë në këtë punë, sepse të gjitha profecitë e Hagait që janë dokumentuar u përçuan brenda katër muajve, në vitin e dytë të Darit, midis fillimit të muajit të gjashtë dhe fundit të të nëntit. Por profecitë e Zakarias i kemi të datuara mbi dy vjet më pas, “Zak.” vii. 1. Në punën e Perëndisë, disa kanë nderin të drejtojnë, të tjerë të pasojnë. Judenjtë u atribuojnë këtyre dy profetëve nderin e të qenët anëtarë të sinagogës së madhe (siç e quajnë ata), e cila u formua pas kthimit nga robëria. Ne
e mendojmë më të sigurt, dhe ishte nderi i tyre, dhe një nder më i madh, që ata profetizuan për Krishtin. Hagai iu referua Atij si lavdia e këtij tempulli të fundit, ndërsa Zakaria si burri, filizi. Tek ata drita e atij ylli të mëngjesit ndriti më shumë sesa në profecitë pararendëse, duke qenë se ata jetuan më afër kohës së lindjes së Diellit të drejtësisë, dhe tani filluan të shihnin afrimin e ditës së Tij. Septuaginta i bën Hagain dhe Zakarian penëtarë të “Psa.” cxxxviii. dhe të “Psa.” cxlvi., cxlvii., dhe cxlviii.